Bizler şu dünya denilen ambarda buğday toplayan kişiler gibiyiz.

Ambarımıza buğdayları dolduruyoruz, ama topladığımız buğdayın bir yandan eksildiğinin farkında değiliz.

Buğdayımızın böyle azalmasının sebebinin, ambara giren fare olduğunu hiç düşünmüyoruz.

Bu farenin çeşitli hile ve tuzaklarla ambarımızdaki buğdayı boşalttığını göremiyoruz.

Fare bizim ambarın altına delikler açmış. Koyduğumuz buğdayı sürekli yiyor. Emeğimiz boşa uçup gidiyor.

Ey Hakk’ı talep eden kişi! Önce fareden kurtulmanın çeresini bulmak gerekir.

Fareyi uzaklaştırdıktan sonra, ancak ambarını istediğin gibi doldurursun.

Yaptığımız bütün güzel ameller, işler, ibadetler, insanî davranışlar, yardımlar bizim için âhiret ambarına attığımız birer sevap buğdayıdır. Bu mânevî ambarın hırsızı olan fare, nefsimiz ve onun arzularıdır.Yaptığımız amellerin boşa gitmemesi için, nefis faresini gönül ambarından kovmalıyız.

Kaynak; Semerkend Yayınları, Mesnevi’de Geçen Hikayeler, s. 32-33