Malik b. Dinâr rahimehullah buyurur:

– “Bir gün bir çocuğa uğradım. Toprakla oynuyor ve bir gülüyor, bir ağlıyordu. Şuna selam vereyim, dedim. Nefsime büyüklük geldi. Vazgeçtim. Sonra dedim ki; Ey Nefis! Nebiyy-i Ekrem sallalahü aleyhi ve sellem büyüklere de selam verirdi, küçüklere de, vardım selam verdim.

– Ve aleyke’s-selam ve rahmetullahi ve berakatuhu Ey Malik bin Dinar! diye mukabelede bulundu. Şaşırdım, dedim ki:

– Bugüne kadar beni görmediğin halde beni nereden tanıdın? Dedi ki:

– Ruhum rûhuna melekût aleminde mülaki olduğunda. Şimdi de Hayy u lâyemut olan Allah sizi bana tanıttı. Sordum:

– Akıl ile nefis arasındaki fark nedir? Dedi ki:

– Seni bana selam vermekten men eden nefsindir. Selam verdiren de aklındır. Cevabına hayret ettim. Dedim ki:

– Derdin ne, bu toprakla oynuyorsun? Dedi ki:

– Çünkü biz ondan yaratıldık. Yine ona döneceğiz. Yine sordum:

-Görüyorum, onunla oynarken bir gülüyor, bir ağlıyorsun.

– Evet, dedi. Rabbimin azabı gözümün önüne geliyor, ağlıyorum. Rahmetini hatırlayınca da gülüyorum. Dedim ki:

– Ey oğulcuğum! Daha senin ne günahın var ağlıyorsun?

Bana:

– Böyle deme ya Malik! dedi. Her vakit görüyorum, annem ateş yakarken, büyük odunları küçükleriyle tutuşturuyor. Onun için ağlıyorum.